این عطر رو اینجوری تصور کنید. یه اتمسفر بوزی به لطفِ حضور رام، و گرم و شفاف با نقش آفرینی امبر، شیرین و شیطون با المانهایی مثل وانیل، تونکا، کارامل پشن فروت و ترنج و کمی رزی که با حضور شمعدانی رزی تر هم میشه گهگاهی. حالا در این اتمسفر بازیگوش و  گرم و شیرین ما یه جور سیستم سیال داریم که مدام در حال تغییر از فازی به فاز دیگه ست اما در نهایت میل می کنه به شیرینیِ بالانس. ادویه ها اضافه میشن و در این شیرینی فروکش میکنن،نتهای چوبی، پچولی، چرم و حتی امبرگری که خیلی خجالتی بود میان و هر کدوم خودی نشون میدن. تا خود درای دَون این سیال بودگی ادامه داره. ابتدای درای دَون بی نهایت شبیه درای دَون  گلدن دالا و جز کلابه. بوی دود با نویزهای پس زمینه ای بوزی و شیرین بر بستری از چوب صندل.  این عطر به واقع سیالیت مانکی سپشل گیتارِ تونی آیومی رو داره، گیتاری که تونی تغییرات زیادی رو روش اعمال کرد تا ما بتونیم اون ریفهای تاریخی رو بشنویم. گیتاری که ما باهاش ریفهای مرگ، زوال و ناامیدی و اعتراض رو در دهه هفتاد و هشتاد شنیدیم به واقع خودش از بک گراوند ساده و فروتنانه ای میاد و موجود خفنی نیست. این هنر آیومی بود که با ور رفتن با مانکی سپشل برای ما موسیقی ای رو خلق کرد که سرآغازِ متال بود به معنای واقعی کلمه (لد زپلین و دیپ پرپل پروتو متال بودند). 
متال مثل هر مذهب دیگه ای داستان آفرینشِ خودش رو داره و جِنِسیسِ متال در منطقه کارگریِ اَستِن در بیرمنگام رخ داد در سیزده فوریه 1970 با آلبومی با نامِ بلک سَبِث که هم نامِ خودِ بند بود. تونی آیومی گیتاریست بلک سبث، در هفده سالگی، زمانی که در حال کار کردن با دستگاه پرس برای برش فلزات بود، انگشت دوم و سوم دست راست خودش رو از دست داد. برای یک گیتاریست چپ دست، این یعنی فاجعه. اما تونی با الهام گرفتن از جَنگو راینهارت گیتاریست بزرگِ جز که تنها با دو انگشت گیتار می نواخت، هرگز ناامید نشد و با پلاستیکِ قوطی مایع ظرفشویی ذوب شده و چرم برای خودش سرانگشت مصنوعی ساخت، گیتارش را تون دَون کرد و شد خالقِ ریفهایی که در تاریخ موسیقی جاودانه شدند.

عطر بسیار دوست داشتنی با پرفورمنس عالی و یونیسکس. مناسب فصول سرد.