"در گالریِ ویتوریو امانوئِل قدم بزنید"
قدیمی‌ترین گالری در میلان، طراحیِ به سبک نئوکلاسیک با سقف‌های شیشه‌ و چدنی و کفی از جنس موزائیک‌های رنگی..یه طرفش هم کلیسای جامع کاتولیک و طرف دیگرش هم مک‌دانلد قرار داره:/
شما اگه 1.کف این گالری رو ببینید و 2.رایحه‌ی عطر رو استشمام کنید، به راحتی، به رنگ و طراحیِ باتل این کار 10 از 10 میدید!
رنگِ مسیِ باتل دقیقا به رنگ موزائیک‌های مسی، آبی‌خاکی، سفید، قهوه‌ای‌ خاکی، و رگه‌های طلاییِ کف اون گالری میاد!
رایحه چطور؟ آیا به فضای داخل گالری خواهد اومد؟ نمی‌دانم! اما از روی ریویو های نوشته شده در رابطه با این گالری به این مسئله پی بردم که گرانی، و تجمل و مصرف گرایی در این فروشگاه بی‌داد میکنه..فضا شلوغ و پر‌ سر و صدا!
رایحه هم حقیقتا الکی شلوغش کرده! چرا؟
خلاصه وَ مختصر وَ مفید: روح ندارند.

هم‌مزه ی شکلات‌های غیبا موتزارت کوگِن (reber Mozart kugeln)؛ معطر، شکیل اما دوست‌نداشتنی!
مغزه‌ی حجیم شده‌ی کره و گرد کاکائو که دورش رو یک لایه‌ی پهن و کُپُل از پرالینِ فندق و مرزیپان (کره بادام) احاطه کرده باشه.. سویه‌های الکلیک وَ وانیلِ نه چندان درست و حسابی!
من بچه که بودم داییم بهم می گفت شیربرنجِ وارفته:) وانیل هم همینه؛ شیربرنج وارفته! رقیق، بی‌مغز و تلفیق شده با رگه‌های لاکتونیکی.. در شروع‌اش سوایِ پودرِ دارچین کمی فلفل هم گرفتم ازش؛ در کنار اون رایحه لاکتونیک‌، که خیلی ازش خوشم نیومد! یادِ المپیا میوزیک هال از ایستوا دِپَغفِم افتادم که در موردش نوشته بودم: بدمزه!...
زمان مثل برق می‌گذره وَ میریم داخل رینگ بوکس و شاهد یاس و مریم میشیم! شوشاینِ یاس و داکِ نا امید کننده مریم! طفلکی مریم؛ مشت خورش ملس:( این ماجرا یه بلیدِر داشت که اونم مریم بود! ناک‌اوت میشه وَ میره به آغوش چوبِ سدر...
فضا دم می‌کنه، ثانیه‌ها کِش میان و کش میان و کش میان.. و چیزی که باقی می‌مونه رایحه‌ای است کامپلکس‌ و نسبتا ناتوان در جمع کردن کار...
خودِ رایحه: خوب
فضاسازی: نیاز به تلاش
برایند: با تک‌ماده پاس
کرکتر: تجدید
ثبات اخلاقی و رفتاری: تجدید
اما در نهایت؛ فارق‌التحصیل از دبیرستانِ تروساردی!
تروساردی چطور دبیرستانیه؟
عین دبیرستانِ من! جابر، زورچپان کننده همراه کیلو کیلو پُزِ عالی!
سوایِ اینها.. آیا اگر در دبیرستانِ دیگری مشغول به تحصیل می‌شد اوضاع‌اش بهتر می‌بود؟
بله!
کجا؟
ایستوا دِپغفم! چرا که نه..